“I build this garden for us, in this garden, this lovely garden, I build a temple of love…” zingt Lenny Kravitz in Let Love Rule. Diep in ieder van ons leeft die hunkering naar een plek waar enkel liefde en vertrouwen heersen. In onze westerse beschaving, heel sterk geïnspireerd door de joods-christelijke traditie, is de tuin het archetype van dit verlangen. Hedendaagse cineasten zoals Tykwer, Bier en Zvjagintsev gebruiken doelbewust deze metafoor. De tuin als het ultieme paradijs of als de illusie van het volmaakte geluk?

De auteurs van de Bijbel bundelden hun inzichten over deze menselijke ambiguïteit in de eerste elf hoofdstukken van het boek Genesis. In een mythische oertijd die het concrete overstijgt, lezen we het universele verhaal van de ‘condition humaine’, over de mens die met vallen en opstaan poogt meer mens te worden.

Op het plafond van de Sixtijnse kapel vereeuwigde Michelangelo de verschillende taferelen van de Bijbelse scheppingsverhalen. Die scheppingsmythen vormen een diptiek. Het eerste luik is de liturgische hymne die vertelt over de schepping in zes dagen. Het tweede paneel is het paradijsverhaal. We lezen hier, heel summier samengevat, het verhaal over de mens die in de tuin wordt geplaatst en die vrijwel onmiddellijk het goddelijk gebod overtreedt waardoor hij uit de tuin verbannen wordt. Met het project Eden willen wij vooral focussen op de existentiële rijkdom van deze kleurrijke vertelling die ook vandaag nog tal van kunstenaars inspireert.